"Niepewność. Rozmowy o strachu i o nadziei" - czyli oswajanie niepewności

W dobie pandemii koronawirusa zostaliśmy z każdej strony „osaczeni” słowami: nie wiem, boję się... To właśnie niepewność uderzyła w nas z ogromną siłą... Nie potrafimy sobie z nią poradzić... Gdyby ktoś nam powiedział: ten horror skończy się dokładnie wtedy i wtedy, do tego czasu musimy wszyscy razem wytrwać, czyż nie mielibyśmy więcej siły i nadziei? Ale ten scenariusz nigdy się nie ziści, bo nikt nic nie wie... Niewiadoma nas wykańcza, paraliżuje, odbiera nadzieję, przytłacza... Mam w rękach książkę, która w pewien sposób oswaja z niepewnością. Agnieszka Jucewicz i Tomasz Kwaśniewski przeprowadzili 14 rozmów z różnymi psychiatrami, psychologami, psychoterapeutami i filozofami na temat emocjonalnego rollercoastera, którego teraz doświadczamy... Nie mamy tutaj na szczęście żadnych gotowych rozwiązań. Dlaczego to piszę? Bo nie cierpię poradników i myślę, że nie jestem w tym odosobniona. W zamian dostajemy coś zupełnie innego, naświetlenie różnego rodzaju problemów, z którymi się obecnie zmagamy.

Ta książka wiele mi uświadomiła, bo porusza naprawdę ogromną liczbę ważnych tematów. Z niektórych rzeczy zdawałam sobie sprawę, inne w mniejszym stopniu mnie dotyczyły, więc nie przykładałam do nich wagi. Natomiast to, co jest najważniejsze, ta pozycja pozwoliła mi poukładać sobie w głowie, to co się teraz dzieje. To jest dla mnie jej największą zaletą. Zupełnie inaczej patrzę na problemy młodzieży i osób starszych w obecnej sytuacji. Bardzo dużo dały mi rozdziały na temat tęsknoty, nadziei, o relacjach międzyludzkich, o pielęgnowaniu w sobie nadziei. Myślę, że każdy powinien przeczytać rozmowę na temat etyki lekarskiej w czasie pandemii. Pada w nim między innymi ważne stwierdzenie: nie wolno oceniać pracy lekarza w warunkach ekstremalnych tak samo jak w normalnych. A wielu z nas popełniało ten błąd... Ogromne wrażenie zrobiły na mnie słowa jednego z rozmówców. Co gdyby koronawirus dotyczył tylko dzieci? Aż trudno było mi napisać do pytanie... Jak zmieniłaby się perspektywa? Myślę, że nikt z nas nawet nie chce się nad tym zastanawiać... Są też poruszane tematy dotyczące w ogóle człowieka. Zaczęłam się zastanawiać nad tym, czy potrafię współczuć samej sobie, czy nie za często się „biczuje”... Te wszystkie rozmowy wydają się bardzo szczere, często niezwykle emocjonalne, ale też rzeczowe i konkretnie naświetlające wiele problemów.

Podkreśliłam sobie grubą krechą jeden fragment na temat przyjaźni.. Zapamiętam te słowa do końca życia. „Bardzo łatwo jest powiedzieć, kto jest twoim przyjacielem, a kto nie. Otóż twoim przyjacielem jest ktoś, kto niezależnie od tego, czy będzie cię strofował, czy afirmował, sprawi, że poczujesz się lepiej. Będziesz chciał się wziąć do roboty nad sobą, będziesz chciał coś zmienić. Tak jakby ci nadmuchał w pióra. A twoim wrogiem będzie ktoś, kto niezależnie od tego, co ci powie, sprawi, że po kontakcie z nim będziesz czuć się gorszym człowiekiem”.

Książka „Niepewność. Rozmowy o strachu i o nadziei” pozwoliła mi w pewien sposób poukładać sobie w głowie to wszystko, co się działo i nadal dzieje. Nie znalazłam w niej gotowego przepisu na radzenie sobie z obecną sytuacją, zamiast tego zachęciła mnie do rozejrzenia się wokół. Mogę teraz spojrzeć z większą świadomością i z różnych perspektyw na problemy, z którymi wszyscy się zmagamy. Jeśli również tego potrzebujecie, to ta książka jest dla Was.