"Almond" - opowieść o dorastaniu naznaczonym wielkimi oczekiwaniami...

Jak to jest nic nie czuć? Nie wiedzieć, co to znaczy kogoś kochać? Nie móc przeżywać tego wszystkiego, co przynosi los? Nie wyobrażam sobie życia zarówno bez radości i wybuchów śmiechu jak i smutku i kapiących łez. Yunjae bohater książki „Almond” koreańskiej autorki Won – Pyung Sohn doskonale wie, jak to jest funkcjonować na co dzień bez żadnych najmniejszych emocji. Od urodzenia cierpi na aleksytymię, która pozbawiła go odczuwania czegokolwiek, a przez to skazała na zagubienie i problemy w kontaktach międzyludzkich. Chłopak może liczyć jedynie na babcię, która pieszczotliwe przezywa go „potworkiem” i mamę starającą się nauczyć go prawidłowych reakcji na zachowania innych. Niestety, kiedy w dniu jego szesnastych urodzin obie padają ofiarą brutalnego ataku, zostaje sam ze swoją chorobą, a los dodatkowo stawia na jego drodze okrutnego prześladowcę, czyli zbuntowanego i okrutnie doświadczonego przez życie Gona. Aż trudno uwierzyć, że ta patologiczna początkowo relacja przerodzi się w coś dobrego dla obu chłopców.

Jestem poruszona tym, jak Won – Pyung Sohn udało się uchwycić istotę i sens odczuwania. Zachwycam się wspaniałą kreacją głównego bohatera, który jest tak nieporadny w relacjach międzyludzkich, a jednocześnie tak świadomy swoich ograniczeń. Paradoksalnie brak uczuć pozwala mu dostrzegać więcej i skłania do wielu celnych spostrzeżeń na temat znaczenia i roli emocji w życiu. Okazuje się, że są aż trzy możliwości, bo można odczuwać za bardzo, za mało i wcale. W przypadku emocji nie istnieje coś takiego jak w sam raz. Ta książka to niezwykła opowieść o dorastaniu naznaczonym wielkimi oczekiwaniami, którym bardzo trudno sprostać. Wygląda na to, że zarówno zwyczajność, jak i nadzwyczajność mogą okazać się przekleństwem, kiedy odbierają prawo do bycia sobą.

Od jakiegoś już czasu literatura południowokoreańska zajmuje ważne miejsce w moim sercu, a każda kolejna przeczytana pozycja utwierdza mnie tylko w przekonaniu, że siła tkwi w minimalizmie i prostocie. Won – Pyung Sohn świetnie operuje zarówno jednym, jak i drugim, nazywając rzeczy wprost, takimi jakimi są, a jednocześnie otwiera czytelnikowi furtkę do jego własnych interpretacji. Tym mnie kupiła! Podziwiam jej odwagę, bo wzięła na warsztat tak trudny temat, jakim są emocje i w tak nieoczywisty sposób się z nim rozprawiła.

Dziękuję Wydawnictwu Mova za egzemplarz do recenzji!